Nga Andrew A. Michta, Politico.eu
Në muajin e saj të katërt, lufta në Ukrainë është shndërruar gjithnjë e më shumë në një luftë rrënimi, duke shkatërruar forcat ukrainase dhe ruse, duke rezultuar në vrasje pa dallim të civilëve nga bombardimet ruse dhe shkatërrimin e infrastrukturës së vendit.
Midis politikanëve të Europës Perëndimore dhe ekspertëve të sigurisë kombëtare, tani është rritur nevoja për një armëpushim të menjëhershëm, me disa qeveri europiane që kanë frikë se nëse nuk ndalen luftimet, lufta mund të përshkallëzohet në një pikë ku presidenti rus Putin do të përdorë armët bërthamore.
Megjithatë, nxitja për armëpushim në Perëndim ekspozon gjithashtu një mangësi të imagjinatës strategjike se si mund të dukej Europa nëse Kievit do t’i jepeshin armë dhe mbështetje e mjaftueshme për të mposhtur ushtrinë ruse në terren.
Ka zëra të ngjashëm në Shtetet e Bashkuara, duke argumentuar se mbështetja e Ukrainës ul prioritetet e brendshme. Ndërsa kritikë të tjerë me qëllime të mira të mbështetjes së SHBA-së për Ukrainën thonë se ne thjesht po zgjasim dhimbjen e saj dhe se diferenca e fuqisë midis dy vendeve përfundimisht do të thotë vetëm një fitore ruse.
Por në realitet, e gjithë kjo bisedë është e zhytur në mendimet e mbetura të epokës së Luftës së Ftohtë, me Federatën Ruse që shihet si një zgjatim i ish-Bashkimit Sovjetik për sa i përket aftësive të saj ushtarake.
Ky mentalitet pasqyron frikën e vazhdueshme të Perëndimit ndaj Rusisë, e cila, nga ana tjetër, ka krijuar një impuls të fortë për t’u vetëpërmbajtur.
Pra, ne jemi dëshmitarë të supozimeve të pafundme se cilat armë nuk duhet të dërgohen në Ukrainë për të siguruar që ndihma jonë të mos shihet si një mënyrë për të përshkallëzuar luftën. Pavarësisht kësaj, gjatë tre muajve të fundit, Perëndimi, dhe veçanërisht SHBA, e kanë rritur vazhdimisht ndihmën e tij ushtarake për Ukrainën, duke e bërë Rusinë të paguajë shtrenjtë marrëzinë e Putinit.
Dhe struktura e paketës së fundit të ndihmës amerikane është një fakt se kjo do të jetë një luftë e gjatë. Megjithatë, derisa ukrainasit të kenë aftësi të mjaftueshme për të mposhtur artilerinë dhe raketat ruse me rreze të gjatë veprimi, kjo do të mbetet një luftë e padrejtë, me një fund të parashikueshëm, raporton abcnews.al.
Forcat e Putinit do të vazhdojnë të ecin përpara – tani duke krijuar një korridor përgjatë Detit të Zi në jug të Ukrainës ndërsa ngadalë por pa pushim do të zgjerohen në Donbas. Çdo komb ka një pikë kthese dhe në një luftë rrënimi si kjo, ata me më shumë burime dhe aftësi në fund mbijetojnë. Por nuk duhet të jetë kështu – motivimi superior, trajnimi dhe veçanërisht pajisjet perëndimore mund të kompensojnë avantazhet numerike të Rusisë.
Le të shqyrtojmë fillimisht pasojat e humbjes së Ukrainës. Në këtë fazë, çdo armëpushim do t’i lejonte Putinit të mbante territorin e pushtuar dhe pjesa e mbetur ukrainas nuk do të ishte në gjendje të mbante veten ekonomikisht.
Më e rëndësishmja, në pak vite, Putini do të rigrupohej, do të rindërtonte ushtrinë e tij dhe do të ishte në gjendje të nisë një raund tjetër për të pushtuar të gjithë Ukrainën – veçanërisht nëse marrëveshja e armëpushimit përfshinte heqjen e sanksioneve ndaj importeve perëndimore të rëndësishme për prodhimin e tij të armëve.
Në një “luftë të tretë” të tillë të ardhshme, a do të kishte populli ukrainas ende vendosmëri dhe forcë për të luftuar dhe a do të ishte Perëndimi gati të siguronte edhe një herë armët dhe furnizimet e nevojshme?
Nuk ka asnjë mënyrë për t’iu përgjigjur këtyre pyetjeve në ndonjë mënyrë kuptimplotë. Tani për tani, pengesa më e madhe për Perëndimin që t’i japë mbështetje gjithëpërfshirëse ushtarake dhe ekonomike Ukrainës është paaftësia jonë për të imagjinuar një konfigurim të ri të fuqisë në Europën Lindore – atë që do të qëndronte në korridorin e NATO-s ndërmjet vendeve nga Baltiku në Detin e Zi në linjë me SHBA-në.
Dhe ndërsa Finlanda dhe Suedia po përgatiten për të hyrë në NATO, Europa është në krye të një rikonfigurimi gjeopolitik potencialisht transformues, njëlloj si në fund të Luftës së Parë Botërore.
Mbrojtja e Ukrainës nuk ka të bëjë vetëm me sovranitetin kombëtar dhe integritetin territorial – historikisht, dy parimet themelore të qeverisjes demokratike por në fund të fundit me shtyrjen e Rusisë nga Europa, duke i dhënë fund tre shekujve të përpjekjes së saj perandorake, raporton abcnews.al.
Pavarësia e Ukrainës dhe si rrjedhojë e Bjellorusisë, pasi Ukraina të ketë mbrojtur sovranitetin dhe integritetin e saj territorial, Minsku nuk do të qëndronte në orbitën e Moskës për një kohë të gjatë – do t’i jepte fund pretendimit të Rusisë për të qenë një “fuqi kryesore euroaziatike në Europë”.
Si e tillë, për herë të parë në epokën moderne, do ta detyronte Moskën të binte dakord me atë që duhet, ekonomikisht dhe politikisht, për t’u bërë një shtet-komb “normal”.
Në një nivel gjeostrategjik, një Ukraine e lirë, e pavarur dhe e suksesshme në linjë me Perëndimin do t’i jepte fund gjithashtu krizës me dy kufij që aleanca kino-ruse ka kërkuar të krijojë për SHBA-në duke siguruar krahun lindor të Europës. SHBA-të do të jenë më pas të lira të fokusohen në garën e ardhshme me Kinën në Indo-Paqësor.
E fundit por jo më pak e rëndësishme, disfata e ushtrisë ruse në Ukrainë do të hapte rrugën për një rikonfigurim themelor të shpërndarjes së energjisë në Europë, duke zhvendosur qendrën e gravitetit franko-gjerman në një plejadë të Europës Qendrore duke përfshirë Gjermaninë, Poloninë, skandinavët, baltikët dhe mbi të gjitha Ukrainën.
Me grupin e saj të gjerë të burimeve natyrore dhe si një nga tokat bujqësore më të pasura në tokë, një Ukrainë e rindërtuar – e rivendosur jo si një shtet post-sovjetik, por si një politikë demokratike e lulëzuar dhe e integruar ngushtë në ekonominë e Europës do të ndryshonte rrënjësisht dinamikën e pushtetit të dyja në Europë dhe globalisht.
Kjo luftë tashmë ka ndryshuar Europën. Ajo i ka paraqitur Perëndimit demokratik një lloj mundësie që i vjen vetëm një herë në katër ose pesë breza – me mundësinë për të rikrijuar hartën gjeopolitike të kontinentit.
Duhet të kemi guximin për të ndihmuar Ukrainën të fitojë.
